Mijn zoektocht
Ik ben geboren en grootgebracht in een orthodox Hervormd gezin. Ondanks de orthodoxie was er veel vrijheid. In het algemeen kan ik stellen dat mijn ouders mij nooit tot enig geloof hebben gedwongen. Ik heb in deze dan ook mijn eigen weg kunnen gaan.
Door omstandigheden kwam ik als Hervormd jongmens op een Gereformeerd Vrijgemaakte school terecht. Ik leerde daar ook mijn vrouw kennen.
Na de middelbare school ging ik medicijnen studeren. Het was voor mij al heel vroeg een wens om arts te worden. Toen deze wens in vervulling ging merkte ik alras dat de cultuur onder de studenten er een was van geld verdienen. Ik zag iets anders in het beroep van arts. Ik ben uiteindelijk met deze studie gestopt. Enige tijd later wilde ik theologie gaan studeren maar om hier niet ter zake doende redenen kon dit geen doorgang vinden.
Ik ging vervolgens aan het werk haalde enige vakdiploma's en begon naast mijn werk aan de universiteit rechten te studeren en mocht uiteindelijk deze studie met een goed gevolg afsluiten.
Ik was inmiddels getrouwd. Ik was lid van de Vrijgemaakte kerk en had drie kinderen. Binnen de kerk heb ik talloze functies waargenomen en was ook vier jaar lid van de kerkenraad.
Een belangrijk aspect in mijn leven was en is eigenlijk nog steeds, dat ik vanwege mijn gedachten, ideeën en opvattingen nergens bij hoorde. [Ik wil hier uitdrukkelijk zeggen dat ik anderen hiervoor niet verantwoordelijk acht.] Dit kwam tot uiting door weinig kennissen en vrienden. Wanneer er contacten waren dan ging dat in het begin wel goed, maar wanneer die contacten langer duurden dan bleek toch dat zij zich niet konden vinden in wat ik zei, dacht en deed.
Nu moet ik er bij zeggen dat ik het ook niet erg vond dat deze contacten uiteindelijk verbleekten. Misschien denkt u nu dat ik een zonderling was en ben. Dat is geenszins het geval. Door mijn werk had ik eindeloos veel contacten en ook goede contacten. Ook was ik in de gelegenheid veel voor andere mensen te kunnen doen wanneer ze in de problemen zaten.
In dit verband kan ik nog opmerken dat ik een hekel aan visites had en heb. Meestal gaat het nergens over. Ook is een visite vaak de bron van roddel. Ik moet nu denken aan wat de schrijver Mulisch 1), ik meen, in zijn roman Siegfried opmerkte. Hij schreef "er zijn drie soorten mensen: mensen die praten over dingen, mensen die praten over mensen en mensen die praten over ideeën". Tijdens een visite gaat het meestal over......?
Wat ik in de kerk en kerkgangers zocht was spiritualiteit. En dit heb ik heel moeilijk kunnen vinden. Misschien zat ik in de verkeerde kerk. Ik moet hierbij denken aan een kerkenraadslid dat eens op bezoek was en opmerkte dat je niet altijd over God kunt praten.
Ik had gelukkig een heel goed contact met een arts. Zondags kwamen wij na kerktijd bij elkaar en lazen dan de bijbel in de oorspronkelijke talen: Hebreeuws en Grieks. 2) Dat was jarenlang een geweldig gebeuren.
Ik moet nu een zijsprong maken. In mijn ouderlijk huis was er met name van de kant van mijn vader veel interesse voor het Jodendom en daar heb ik toen ook het nodige van meegekregen.
Heel bijzonder is dat mijn vrouw, die opgroeide in een positief Vrijgemaakt gezin, voordat ze mij leerde kennen, boeken kocht over Israël en de Joden, terwijl in Vrijgemaakte kringen en zeker in die tijd geen enkele aandacht bestond voor Joden en Jodendom. De kerk had immers het Jodendom vervangen!
De interesse nam, zowel bij mijn vrouw als bij mij, steeds meer toe. Latent kreeg ik steeds meer problemen met wat de kerk dacht en leerde met betrekking tot het Jodendom. Hoewel dit in gesprekken soms wel naar buiten kwam had ik nog steeds geen redenen om de kerk de rug toe te keren.
Er deed zich echter iets merkwaardigs voor. U zult begrijpen dat mijn vrouw en ik onze kinderen alle vrijheid lieten de weg te gaan die ze wilden gaan. Zoals gezegd hebben we drie dochters waarvan de laatste een nakomertje is. De eerste twee dochters begonnen gelijk aan hun universitaire opleiding. De oudste ging Semitische talen en culturen studeren en de tweede Rechten. Niet lang nadat zij gingen studeren hebben zij met de Vrijgemaakte kerk gebroken.
[Intermezzo. De oudste studeerde, in het kader van haar studie o.a. een jaar aan een Hebreeuwse Universiteit in Jeruzalem en leerde in Jeruzalem haar man kennen. Zij heeft haar studie voltooid, vertrok daarna naar Israël en trouwde, nadat zij was overgegaan naar het Jodendom. Zij woont daar nog steeds en heeft drie kinderen.]
Na de onttrekking van onze oudste dochters kreeg ik steeds meer problemen met de kerk. Ik zal hier niet verder ingaan op details maar slechts vermelden dat ook ik mij onttrok. Later heeft ook mijn vrouw de band met de kerk verbroken en onze jongste dochter trouwde en heeft zich gevoegd bij de kerk van haar man.
Als gevolg van een langdurig reorganisatie proces pensioneerde ik vroegtijdig en raakte ik in een depressie. Ik mocht hiervan, zonder medicijnen, genezen. Ik ben toen met historisch onderzoek begonnen naar mijn familie. Ik ben hier ongeveer zeven jaar mee bezig geweest. Dit heeft geresulteerd in een aantal boeken en een website. 3)
In diezelfde tijd ging ik door met mijn zoektocht naar spiritualiteit. Ik zal niet ingaan langs welke wegen mij dit allemaal heeft gevoerd maar tenslotte belandde ik op een bijzonder blog van een Rabbi Lazer Brody.
Ik bleef dit blog volgen en zo kwam ik ook terecht op de website breslev.co.il Ik maakte kennis met de boeken van Rabbi Shalom Arush en probeerde die ook te verspreiden. Ik begon met een emuna website.
Eén en ander resulteerde erin dat mijn vrouw en ik in 2008 definitief afscheid namen van het christelijk geloof en dit ook meedeelden aan familie enzovoort.
Mijn vrouw en ik zijn nu Noachiten en wat dat betekent kunt u zeker op deze website ontdekken. Wij proberen dit geloof inhoud te geven aan de hand van de boeken van Rabbi Shalom Arush. Ons leven is drastisch veranderd. We hebben gevonden wat ons ontbrak.
Al de bovenstaande dingen uit ons leven zijn geredigeerd door onze liefhebbende Vader in de hemel. Hij heeft ons bij elkaar gebracht. Hij gaf ons drie hele fijne dochters die allemaal gelukkig getrouwd zijn. Hij gaf ons kleinkinderen. Hij leidde ons op de weg van emuna en begrip en inzicht in Zijn Goddelijke voorzienigheid. Dat wil zeggen dat Hij ons leven van moment tot moment bestuurt. Dat Hij ons liet kennis maken met hitbodedut, het dagelijks persoonlijk gebed met Hem. Een gesprek waarin we alles aan de orde kunnen brengen wat we maar willen. En gesprek waarin we hem elke dag danken voor alles wat hij ons schenkt. Een gesprek waarin we leren dat we niet alles maar als vanzelfsprekend mogen en kunnen aannemen omdat Hij in alles, maar dan ook in alles voorziet en zorgt. Dat we mogen weten dat ons niets overkomt, wat het ook mag zijn, als Hij het niet wil. Hashem is goed. Hij doet alleen maar goed en alles - en dus niet bijna alles, ook wat wij misschien als niet goed ervaren - wat hij doet is voor ons het allerbeste.
Jadied
1) Ik ben overigens geen fan van Mulisch.
2) U moet hierbij niet denken dat dit ons zo gemakkelijk afging. Het was vaak een worstelen om de betekenis van de teksten.
3) Deze website heb ik nu niet meer.
