Een evangelist komt thuis
In 1970 werd ik geboren uit een Schotse vader en een moeder zonder geschiedenis. Mijn vader was predikant, en het was voor mijn ouders een raadsel hoe ik mijn jeugd doorbracht. Ik wilde Joods worden.
Mijn vroegste herinnering aan dit gedrag was toen ik vijf jaar was en in een museum weigerde een model van het Heilige der Heiligen binnen te gaan en een replica van de Aron Kodesh aan te raken. Toen ik zeven jaar was kreeg ik een steeds terugkerende droom waarin ik bij de Kotel stond en waar een bebaarde man naar mij glimlachte. Ik bad elke avond dat ik tenminste één Jood dicht bij de Almachtige kon brengen. Mijn familie beschouwde mijn gedrag als excentriek mededogen, maar toen ik opgroeide tot volwassene, suggereerden sommigen dat ik misschien was "geroepen" om het Joodse volk te evangeliseren.
Als volwassene heb ik honderden uren gestudeerd onder leiding van prominente Evangelische apologeten en hervatte ik de verplichting uit mijn jeugd om te bidden voor de redding van het Joodse volk.
In 1996 hoorde ik over een opname van een aantal traditionele Israelische liederen. Ik wilde de Hebreeuwse taal horen. De dag dat de opname aankwam, was het eerste wat ik hoorde het moment waarop de Tempelberg was heroverd door de Israeli's op 7 juni 1967. Ik huilde tranen van vreugde toen ik luisterde naar het blazen van de shofar na twee duizend jaar van ballingschap.
De volgende geluidsopname greep me zo sterk aan dat ik er zolang naar luisterde totdat ik het uit het hoofd kende. Het was een persoonlijk gebed tot de G-d die ik nog niet had ontdekt. Ik wist pas jaren later dat ik het Shema reciteerde.
In 1998, voelde ik mij meer en meer ongemakkelijk tijdens de kerkdiensten. De laatste keer dat ik die bezocht, voelde ik me alsof ik stikte. Ik heb nooit meer een dienst bezocht. Er was iets verschrikkelijk mis.
Ik kocht een computer en uiteindelijk ontdekte ik de Jerusalem Post via het internet. Ik begon brieven te schrijven om te pleiten voor Israël, en Joden overspoelden mijn mailbox met e-mails. Ik begon aan een missie om te ontdekken waarom Joden het Christendom meden. Eén man was bereid om mijn vragen te beantwoorden.
Tijdens de weken die volgden, stuurde ik hem talrijke stellingen die missionarissen gebruiken als "bewijzen". Ik vroeg over Psalm 22, Daniël 9, Jesaja 53, Zacharia 12-14, en andere passages. Goed geïnformeerde Joden zijn niet onderste boven door deze schijnbaar harde bewijzen. Stel je mijn verbazing voor toen elk punt dat ik maakte snel was weerlegd!
Uiteindelijk struikelde ik over de website van Rabbi Singer genaamd "Outreach Judaism". Ik las zijn artikelen en de anti-semitische geschriften van Martin Luther 1). In een oogwenk stortte mijn hele leven van theologie als een kaartenhuis in elkaar! Ik schreef naar Rabbi Singer en verontschuldigde mij voor wat het Joodse volk is aangedaan, stortte mijn hart uit over de verantwoordelijkheid die ik voelde voor een deel van zo'n schandelijke geschiedenis.
Ik studeerde voor maanden in het geheim. Ik las elk boek dat ik kon krijgen en leerde mezelf Hebreeuws te lezen. Ik kreeg een siddur en begon te bidden. Mijn dorst naar de Tora was niet meer te lessen.
Ik stak voor de eerste keer Shabbat kaarsen aan in 2002. Het leek natuurlijk en vertrouwd. Ik voelde een golf van vreugde zoals ik nooit eerder had gekend. Het Jodendom dat ik bezig was aan te nemen leek meer op het blootleggen van iets dat binnen in mij was dan het aannemen van een nieuwe manier van leven.
Ik nam contact op met een rabbijn na het Pesach bloedbad in Netanya. Ik wilde mij verbinden met het lot van het Joodse volk. De rabbijn wilde mij ontmoeten. Voordat ik vertrok kwam er een e-mail binnen van Rabbi Singer. Hij zei dat ik mij niet schuldig hoefde te voelen vanwege het feit dat ik was opgevoed in een andere religie, en hij bood mij zijn hulp aan op welke manier hij maar kon. Zijdelings gaf hij als commentaar: "U bent waarschijnlijk Joods." De timing was perfect.
In de orthodoxe sjoel kon ik nauwelijks een woord uitbrengen. Ik kon alleen maar de rabbijn de e-mail overhandigen. Tranen sprongen in mijn ogen. Ik wist dat ik bereid was alles op te geven wat ik ooit had geleerd voor een leven van Tora. Hij stelde me gerust en kwam overeen om me te helpen bij de studie voor de conversie, terwijl hij mij er aan herinnerde dat ik een zeer restrictief leven zou hebben en dat ik mijn besluit zou heroverwegen. Maar met het verstrijken der maanden leefde ik steeds meer Joods en was ik vrijer dan ik ooit was geweest.
Toen mijn familie ontdekte wat ik deed, smeekten zij mij om mijn gedachten te veranderen, vertelden mij dat ik mijn kinderen veroordeelde en waarschuwden mij dat ik gedood kon worden door de komende 'antichrist'. Ik vond mezelf temidden van een storm met uitputtende debatten. Het leven werd een oefening in koppige vastberadenheid.
Tijdens een intens gesprek flapte mijn moeder er plotseling uit: "Ik was bang dat dit zou gebeuren vanwege mij!" Ik heb toen eindelijk de waarheid geleerd. In 1985 had mijn moeder haar familiegeschiedenis ontdekt. Mijn Sefardische voorouders in de vrouwelijke lijn waren geëmigreerd van Amsterdam naar Carolina. Net als veel andere Joden uit het zuiden, waren ze gevlucht naar Kentucky tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog. De voorouders van mijn moeder namen nooit het christendom aan, maar door gemengde huwelijken braken zij met hun wortels.
Mijn grootmoeder was 28 toen ze getroffen werd door tuberculose. Haar man was gestorven, samen met vier van haar kinderen. Agressieve predikers vertelden haar dat ze nooit haar gestorven kinderen terug zou zien als ze zich niet bekeerde. Ze werd een week voor haar dood gedoopt. Mijn moeder was vier jaar oud. Ze werd geplaatst in een christelijk gezin haar werd geleerd te geloven dat onze tragedie G-d's manier was om "onze zielen te redden." Het was dezelfde leugen die werd verteld aan de monotheïstische Cherokee, van wie wij ook afstammen.
Alles wat ik had gevoeld als kind was nu volkomen logisch. Mijn "excentrieke medelijden" was niet meer onverklaarbaar, maar de innerlijke schreeuw van een ontvoerde joodse ziel.
Ik heb in 2003 gekozen voor een conversie om alle twijfel weg te nemen. Ik ben ondergedompeld in het mikwe, accepteerde het juk van de mitzvoth en ik was thuis. De identiteitscrisis waarmee ik had geleefd was verdampt. Mijn jeugd ging door mijn hoofd als een dia show, en nu begreep ik het. Hashem had mijn oprechte gebed, om "slechts één jood" te redden namelijk mijzelf, verhoord!
Noot van de vertaler
1) Dat Calvijn ook zo zijn verkeerde opvattingen over Joden had is te lezen in dit artikel van de hand van ds. H. Abma. Calvijn en de Joden.
Geschreven door Tikvah Motley. Vertaald uit het Engels door de webmaster.
Bron: An Evangelist comes Home
