Rusland

Rusland dwangarbeid

  1. 1563
  2.  
  3.  
  4. 1794
  5.  
  6. 1815-1855
  1. Ivan IV Vasiljevitsj, ook bekend als Ivan de Verschrikkelijke, dwingt tijdens zijn verovering van de provincie Polotsk (Polen) de Joden tot het Grieks Orthodox Christendom. 300 mannen weigeren dit en worden verdronken in een rivier.
  2. Joden worden in Rusland in bijzondere gebieden samengedreven. Onder Alexander I verdere beperkingen!
  3. De Joden worden tot een 25-jarige militaire dienst gedwongen. Honderdduizenden verlaten het land. 1881 Nieuwe vervolgingen in Rusland. Bijzondere wetten tegen de Joden. Emigratie van Joden naar Amerika. In 25 jaar verlaten 3 miljoen Joden Oost-Europa.

De grondgebieden van het Russische Rijk waren ooit de thuishaven van de grootste Joodse bevolking in de wereld. De Joodse gemeenschap floreerde hier en ontwikkelde vele van de moderne theologische en culturele tradities, hoewel er ook periodes waren van een intens antisemitische discriminatiebeleid en vele vervolgingen. Eind jaren 1980 en begin jaren 1990 emigreerden vele Sovjet-Joden, voornamelijk naar Israël, de Verenigde Staten en Duitsland. Ondanks dit herbergen Rusland en de voormalige leden van de Sovjet-Unie nog steeds één van de grootste Joodse gemeenschappen van Europa.

Vroege geschiedenis

De Joden hebben zich verspreid in het huidige Rusland, Oekraïne, Armenië en Georgië sinds de Babylonische ballingschap en er zijn bewijzen uit de vierde eeuw dat er Armeense steden waren waar zo'n 10.000 tot 30.000 Joden woonden. Er waren ook verschillende Joodse nederzettingen in de Krim. Onder de invloed van deze Joodse gemeenschappen besliste de heerser van het nomadenvolk de Chazaren om zich te bekeren tot de Jodendom rond de achtste, negende eeuw. De Chazaren woonden in het huidige Oekraïne, Zuid-Rusland en Kazachstan. Nadat Svjatoslav I van Kiev het Chazaarse koninkrijk veroverde in 969. Vele Chazaarse Joden vluchtten naar de Krim, de Kaukasus en het Russische grootvorstendom Kiev. In de elfde en twaalfde eeuw hadden de Joden een aparte wijk bezet in Kiev, bekend als de Joodse stad.

Hoewel in het noordwesten van Rusland weinig Joden woonden, waren ze des te meer aanwezig in de aangrenzende landen. Aan het einde van de middeleeuwen vonden er veel anti-joodse pogroms plaats in West-Europa, waardoor een groot deel van de Joodse bevolking richting Rusland trok.

De vele Joden die verdreven werden uit Engeland, Frankrijk, Spanje en andere West-Europese landen en zelfs vervolgd werden in Duitsland in de veertiende eeuw, namen het voorstel van de Poolse koning Casimir III aan om zich te vestigen in door Polen gecontroleerde gebieden in Oost-Europa. De meeste Joden hielden zich in deze tijd bezig met het innen van belastingen, bankieren of handel.

Nadat ze zich in Polen, (later Pools-Litouws Gemenebest) en Hongarije gevestigd hadden breidde de bevolking uit naar de dunbevolkte gebieden van Litouwen en Oekraïne, die in de toekomst onderdeel zouden worden van het steeds uitbreidende Russische Rijk. In 1495 verbande Alexander van Polen de Joden uit het Grootvorstendom Litouwen, maar draaide deze beslissing terug in 1503.

In de sjtetls, die bijna volledig door Joden bevolkt werden, of in de middelgrote steden met een aanzienlijk Joodse bevolking, leefden de Joden traditioneel volgens de regels van de halacha en werden beperkt in hun rechten en hingen af van de plaatselijke heersers.

Tsaristisch Rusland

Er zijn bewijzen van de aanwezigheid van Joden in Moskovië uit kronieken van 1471. De redelijk kleine Joodse bevolking was vrij van vervolging, hoewel er wetten tegen hen waren tijdens deze periode werden deze niet altijd strikt toegepast.
In de jaren 1480 werd het vorstendom Moskou het religieuze equivalent van het kalifaat en het Heilige Roomse Rijk. Men geloofde dat de Tsaar de orthodoxe staat regeerde, gebaseerd op de theorie van het Derde Rome, omringd door moslim en Rooms-katholieke staten. Volgens hun overtuiging waren er drie Romes. Het oude Rome en Constantinopel waren reeds gevallen, waardoor de hoop van de wereld op Moskou rustte. Deze religieuze overtuiging zorgde voor maatregelen tegen de vijanden van het geloof, waaronder de Joden.

De behandeling van de Joden verergerde tijdens de regeerperiode van Ivan de Verschrikkelijke (1533-84). Bijvoorbeeld nadat de stad Polatsk veroverd werd in februari 1563 werden volgens de legende 300 Joden, die weigerden zich te bekeren tot het christendom, verdronken in de Dvina.

Joden waren niet welkom in het gebied van Moskovië. Vanaf 1721 was de officiële doctrine van het Keizerrijk Rusland openlijk antisemitisch. Zelfs in plaatsen waar Joden toch werden getolereerd werden ze uiteindelijk tot verbannen. Het veroverde Oekraïne was Jodenvrij in 1727. Door dit beleid was Rusland een vrij vijandige omgeving voor het Joodse volk.

Vestigingsgebied en pogroms

  1. 1778
  2.  
  3.  
  4. 1791
  5.  
  6.  
  7.  
  8.  
  9.  
  10.  
  11. 1793
  12.  
  13.  
  14.  
  15.  
  16.  
  17. 1804
  18.  
  19.  
  20.  
  21.  
  22.  
  23.  
  24. 1812
  25.  
  26.  
  27. 1822
  28. 1822
  29.  
  30.  
  31.  
  32.  
  33. 1827
  34.  
  35.  
  36.  
  37.  
  38.  
  39.  
  40.  
  41. 1835
  42.  
  43.  
  44. 1844
  45.  
  46.  
  47.  
  48.  
  49.  
  50. 1846
  51.  
  52.  
  53.  
  54.  
  55. 1848
  56.  
  57. 1849
  58.  
  59. 1855
  60.  
  61.  
  62.  
  63. 1859
  64.  
  65.  
  66.  
  67.  
  68.  
  69.  
  70.  
  71. 1871
  72.  
  73.  
  74. 1874
  75.  
  76.  
  77.  
  78. 1881
  79.  
  80.  
  81.  
  82.  
  83.  
  84.  
  85.  
  86.  
  87.  
  88.  
  89.  
  90.  
  91.  
  92.  
  93.  
  94.  
  95.  
  96.  
  97.  
  98.  
  99. 1881
  100.  
  101.  
  102.  
  103.  
  104.  
  105.  
  106. 1882
  107.  
  108.  
  109.  
  110.  
  111.  
  112. 1903-1906
  113.  
  114.  
  115. 1903–1905
  116.  
  117. 1905
  118.  
  119.  
  120.  
  121.  
  122. 1906
  123.  
  124.  
  125.  
  126. 1918
  127.  
  128. 1919
  129.  
  130.  
  131.  
  132. 1920
  1. Tsarina Catharina II (de Grote) verbreekt voor het eerst het verbod dat de Joden niet tot een gilde kunnen toetreden. Dit verbod gold in bijna heel Europa. Helaas mogen alleen de welvarende Joden tot gilden toetreden.
  2. Tsarina Catharina II bepaalt dat de Joden uitsluitend in bepaalde gebieden mogen wonen. Deze gebieden, de Oekraïne, Wit Rusland en Oost Polen, worden ansiedlungsrayon of Pale of Settlement genoemd. De Joden worden in deze gebieden aan strenge en beperkende bepalingen onderworpen. Door dit beleid ontstaan zogenaamde ophopingsproblemen. De Oost-Europese Joden krijgen hierdoor verminderde economische bestaansmogelijkheden, wat tot diepe armoede leidt.
  3. De traditionele maatregelen om Rusland Jodenvrij te houden mislukten toen een groot deel van Polen geannexeerd werd na de Poolse Delingen. Tijdens de tweede (1793) en derde (1795) deling werden grote Joodse gemeenschappen overgenomen door Rusland. De Tsaar voorzag voor hen het Vestigingsgebied, dat Polen en de Krim omvatte, waar de Joden zich mochten vestigen. Ze hadden een speciale toestemming nodig als ze naar het eigenlijke Rusland wilden verhuizen.
  4. Rusland kondigt een programma voor assimilatie en verbanning af. Joden kregen toestemming naar scholen te gaan en om eigen scholen te stichten. Echter mogen de lessen alleen in de talen Russisch, Pools of Duits gegeven worden. Joden mogen ondertussen niet meer in de dorpen wonen, deelnemen aan pachtactiviteiten en het verkopen van alcoholische dranken. Duizenden families staan opeens met lege handen. Wel wordt toegestaan dat Joden als boer op het land werken en fabrieksarbeid of een handwerk verrichten.
  5. Voor de Russische Joden wordt het nog slechter. Zij mogen niet meer zonder toestemming hun begrensde gebieden verlaten en buiten deze gebieden reizen. Ook worden er opnieuw bepaalde beroepen voor de Joden verboden.
  6. Verdrijving van Joden uit het Russische dorp Tsjerta.
  7. Tijdens de Decembristen opstand van 1825 werd het autocratische gezag van de Tsaar ter discussie gesteld door de rebellen. Men dacht dat veel radicalen van Joodse afkomst waren en hierdoor probeerde men het religieuze en nationalistische fanatisme opnieuw populair te maken, zodat men zich tegen de Joden zou verzetten.
  8. De Russische Tsaar Nicolaas I tracht de Joden van hun geloof af te snijden, door Joodse mannen vanaf 12 jaar te verplichten 25 jaar in het leger te dienen. Deze verplichting blijft tot 1874 van kracht. Ze worden gedwongen varkensvlees te eten en het christendom te aanvaarden. Door deze maatregel zijn twee hele Joodse generaties vernietigd! Joodse ouders beginnen met het vervalsen van geboortebewijzen, verbergen hun kinderen en in het ergste geval verminken zij hun kinderen, zodat zij worden afgekeurd. Helaas worden ook kinderen, die jonger dan 12 jaar zijn, ontvoerd en nooit meer teruggebracht.
  9. De Russische Tsaar Nicolaas I gaat door met zijn anti-Joodse acties door Joodse drukkerijen te verbieden en met een verbod op de bouw van synagogen in de buurt van kerken.
  10. In Rusland wordt de kaarsenbelasting voor Joden ingesteld. Voor iedere kaars dient de Jood belasting te betalen. Kaarsen zijn in de Joodse riten, Sabbat en andere feesten erg belangrijk. Met iedere cent die wordt betaald, steunt de Jood de Russische regering die het geld weer gebruikt om zich van de Joden te kunnen ontdoen. Ook wordt er belasting gelegd op ritueel geslacht vlees, wat een uiterst belangrijk onderdeel is van de Kasjroetwetten (spijswetten).
  11. Vanwege de benarde situatie van de Russische Joden, stelt de Frans–Joodse weldoener Jacob Altaras de Russische Tsaar voor om deze Joden naar Frans Algerije te doen emigreren. Met veel wikken en wegen is dit door gegaan, waarop de Franse minister van Buitenlandse Zaken Guizot zijn veto uitspreekt met de boze woorden: "Bent u (Altaras) soms van plan Algerije te judaïseren?"
  12. De eerste staatsscholen voor Joden worden in Rusland geopend om Joodse kinderen tot het christendom te bekeren.
  13. B. Miliutin, een Russische onderzoeker, komt tot de conclusie dat 97% van de Russische Joden een miserabel bestaan leidt.
  14. De dood van Tsaar Nicolaas I versoepelde de antisemitische maatregelen tegen de Russische Joden. Zijn gevreesde dienstplicht (1827) wordt door tsaar Alexander II afgeschaft. Joden met een belangrijke positie kregen tot op zekere hoogte rechten en mogen zich overal in Rusland vestigen.
  15. Nuttige Joden mogen van Tsaar Alexander II zich buiten de concentratie gebieden in West–Rusland vestigen. Tsaar Alexander II, bekend om het afschaffen van de lijfeigenschap in 1861, was ook bekend om het onderdrukken van etnische minderheden. Onder zijn heerschappij mochten Joden geen land bezitten en waren ze ook beperkt in het reizen. Hij keurde wel het beleid van de Poolse politicus Aleksander Wielopolski goed in het Congres-Polen, waarin Joden gelijke rechten kregen als andere burgers. Onder het bewind van Alexander III werd het antisemitisme nog aangewakkerd.
  16. Eerste grootschalige pogrom in het West Russische concentratie gebied (zie 1791). Duitse Joden krijgen burgerrechten op papier, maar in praktijk worden zij nog steeds gediscrimineerd.
  17. Joden worden in Rusland als soldaten opgeroepen met een diensttijd van vier jaar. Zij kunnen geen officier worden. Wie de Russische middelbare schoolopleiding doet, kan uitstel verwachten. Veel Joden gaan naar de middelbare scholen.
  18. Begin van de eerste immigratie-golf als gevolg van de Russische pogroms in dit jaar (zie hierna). Ongeveer 2,5 miljoen Joden verlaten tussen 1881 en 1914 Oost-Europa en stichten in de Verenigde Staten Oost–Jiddsiche kolonies. Ook trokken veel van deze Joden naar Argentinië, Palestina en West-Europa, waar zij eveneens hun Jiddische cultuur met zich meebrachten. De Russische pogroms hebben ervoor gezorgd dat er een einde kwam aan de emancipatie van de Joden. Dit blijkt uit de door de nieuwe Tsaar Alexander III afgekondigde anti-Joodse economische wetgeving. Deze worden de Mei wetten genoemd. Joden mogen alleen maar in kleine stadjes wonen. Joodse leerlingen worden beperkt toegelaten aan middelbare scholen. Het aantal Joodse studenten aan de universiteiten wordt beperkt. Ook wordt het zich vestigen binnen de concentratie-gebieden beperkt. Op zondag mogen de Joden ook geen zaken meer doen. Konstatin Pobedonostjew, hoofd van het bestuur van de Russische Orthodoxe kerk, doet spreekt zich uit over het achterliggende doel van Tsaar Alexander III. Hij hoopt dat een derde van de Joden zich zullen bekeren, een derde het land uit zal vluchten en dat een derde zal sterven. Toch bleven veel Pools–Russische Joden achter om zo goed en zo kwaad als het ging een centrum te creëren voor de nieuwe Joodse geest. Laurence Oliphant is actief in organisaties die Russische Joden helpt te vluchten naar Amerika. Middels de Bijbel en praktische argumenten tracht Oliphant de vluchtelingen te bewegen om naar Palestina te gaan.
  19. Nadat de Joden valselijk beschuldigd werden voor de moord op Alexander II kwam er een golf van anti-Joodse pogroms, in het zuidwesten van Rusland, op gang. Er werden pogroms gehouden in 166 Russische steden. Duizenden Joodse huizen werden vernietigd en vele families werden straatarm gemaakt. Veel mannen, vrouwen en kinderen raakten gewond of werden vermoord. Alexander III voerde op 15 mei 1882 de tijdelijke mei–wetten in tegen de Joden. Deze tijdelijk wetten bleven echter zo'n 30 jaar in werking.
  20. De christelijke Zionist William Hechler vertrekt naar Rusland om de slachtoffers van de pogroms te helpen. In Kharkov (Rusland) wordt de Zionistische Bilu–beweging opgericht. Binnen een paar maanden begint de eerste Aliya. Tussen 1882 en 1904 vertrekken 25.000 Oost-Europese Joden naar Israël. Dit gaat meestal illegaal, daar de Turken de verdere immigratie van Joden in Palestina verbieden.
  21. Een grote golf van pogroms vond plaats waarbij zo'n 1000 Joden omkwamen en tussen de 7000 en 8000 Joden gewond werden. Men denkt dat een aantal pogroms georganiseerd werd door de ochrana, de geheime politie van de Tsaar.
  22. De Joden in Rusland worden opnieuw bedreigd. Talrijke Joden worden gedood en honderdduizenden geraken in de diepste armoede en ellende.
  23. Oprichting van de Russische antisemitische beweging "Unie van het Russische volk". Er worden door deze beweging pogroms georganiseerd in de gebieden waar de meeste Joden wonen. Twee miljoen Joden vluchten merendeels naar de Verenigde Staten. In één week worden 660 Joodse dorpen aangevallen, waar duizend doden en duizenden gewonden vallen.
  24. Er vinden in Rusland 43 pogroms plaats. Na de Russische Revolutie van 1917 en de daaropvolgende burgeroorlog volgende nog meer pogroms. Er werden zo'n 70.000 tot 250.000 Joden vermoord. Er waren nu zo'n 300.000 Joodse weeskinderen.
  25. In Jalta (de Krim) worden 900 Joden in zee verdronken. In Sebastol (wederom de Krim) worden alle Joodse leiders vermoord.
  26. Duizenden pogroms, waarvan 685 in de Oekraïne. Tienduizenden Russische Joden komen om. De Sovjets vernietigen het Russische Zionisme. Religieuze Joodse instellingen worden opgeheven en bezittingen aan ontroerend goed zoals Synagogen worden afgenomen.
  27. Weer wordt de Oekraïne geteisterd door pogroms. Dit keer 142 stuks. Wederom duizenden doden.

Moordpartijen Oekraïne 1)

Naam
Kamianets-Podilskyi moordpartij
Babi Yar moordpartij
Berdychiv moordpartij
Huta Pieniacka moordpartij
Kisielin moordpartij
Korosciatyn moordpartij
Nikolaev moordpartij
Odessa moordpartij
Drobitsky Yar moordpartij
Uman moordpartij
Tach Vetat
Datum
28-09-1941
29-09-1941
05-10-1941
28-02-1944
11-07-1943
28-02-1944
16/30-09-1941
22/24-10-1941
15-12-1941
06-1768
1648-1649
Locatie
geen
geen
geen
Huta Pieniacka
Kysylyn
Korosciatyn
Nikolaev
Odessa
Kharkov
Uman
Uman
Doden
23600
33771
20000-30000
500-1200
60-90
150
33782
25000-34000
15000
20000-30000
20000-60000
Opmerkingen
geen
geen
geen
geen
geen
geen
geen
zie hierna 2
geen
zie hierna 2
geen
  • In het verlengde hiervan kan verwezen worden naar de moord op meer dan 100.000 Oekraïense Joden in de stad en de gebieden tussen Dnjestr en Bug rivieren, in de loop van de Roemeense en Duitse bezetting.
  • Over de moordpartij in Uman in 1768 kan nog gemeld worden dat alle Joden, mannen, vrouwen en kinderen voor de keus gesteld werden voor een kruis te knielen of gedood te worden. Niemand van de Joden knielde. Mannen, vrouwen en kinderen werden voor elkaars ogen omgebracht.

Aantekeningen

Home Malben

printer

De teksten zijn overgenomen van de Geschiedenis van de Joden in Rusland

Slachtoffers van de pogroms in Rusland in 1881 en daarna