Wraak
De treinen van Solomon, deel 10
De Joodse jeugd van Oostenrijk wreekt zich op de bruinhemden van Hitler, die een Joodse jongen hebben gedood...
Traweet weteweet weeeweet. "Ahhhh daar zingt een nachtegaal zijn mooie lied in de oude eik met de goud oranje bladeren door de herfst. Zing mijn fijne gevederde zanger. We hebbe allemaal de vreugde en zoetheid van je melodieën nodig."
Hoewel het een heldere herfst middag was, wist Moshe, dat het begin van de eerste sneeuw van de winter over slechts een paar weken zou vallen. Oho, winter sneeuw in Wenen... Het gebouw van de Weense Technische Hogeschool, had net als alle andere scholen en vele fabrieken en zakelijke gebouwen, een entree op de begane grond voor de zomer en op de tweede verdieping een entree voor de winter. In de winter lag er zoveel sneeuw, dat de begane grond volledig was ondergedompeld onder meters dikke witte koude deken. In die maanden kwamen de studenten en het personeel op ski's. Moshe was al bezig met onderhoud en de behandeling van zijn Kneissl cross country ski's en schoenen, om ze goed op tijd gereed te hebben.
Zittend op een houten stam in de buurt van de rand van de veranda, omgeven door een veelkleurig tapijt van gevallen eiken bladeren, oliede hij de ski's, smeerde hij de de onderkant in met was, en zorgde ervoor dat alles in goede staat verkeerde. Hij oliede de leren laarzen en het vervangen van de veters maakte allemaal deel uit van het jaarlijkse onderhoud.
Hmm, "Kom ik denk dat ze beter kan controleren of ze nog steeds goed genoeg zijn. Zo te zien niet helemaal. Ik ben gegroeid in de loop van het jaar. Dus ik zal deze aan mijn kleine broer Hal geven en nieuwe halen met mijn maat. Ik ga naar winkel van de vader van neef Ignatz. Hij zal me goede laarzen geven, zonder me het vel over de oren te trekken zoals een nazi dat zou doen."
Tereeweewee tweetrewaawee teerteerereee ... quaeeee ... De nachtegaal vliegt met veel lawaai haastig weg. "Wat maakte hem zo boos?"
Moshe's vraag werd snel beantwoord toen Rudi Mueller het pad op kwam. "Moshe Moshe!" Ze hebben Harry Klein op de derde verdieping van de school, uit het raam gegooid!"
Rudi, hoewel fit en sportief had een rood hoofd terwijl hij puffend naar boven kwam.
De ski schoenen en de schoenpoets gaven een luide klap op de houten veranda vloer, toen Moshe ze neergooide. "Wat? Wie, zijn het de Bruin hemden van de Hitler-Jugend weer?" (De Hitler Jugend was een opleidingsorganisatie voor jongeren van de beruchte SA. Ze droegen dezelfde bruine uniformen.)
Rudi nog steeds hijgend van de lange klim naar boven stootte uit: "Ja - zucht - maar de "helden" - zucht - zijn al weggerend. Het was Harry's beurt om de werkplaats na de lessen schoon te maken en ze wachtten tot iedereen weg was. Avi Gross fietste in de buurt en hoorde het geschreeuw toen Harry naar beneden viel. Tegen de tijd dat hij bij de school aankwam, zag hij vier van hen in uniform van het gebouw wegrennen. Hij rende naar het kantoor, dat God zij dank niet gesloten was, en belde een ambulance."
"We zullen ze morgen wel krijgen. Zoek uit wie die vier waren en wie het hoofd van de groep is, die het deed. Ik ben je een slagroomtaart schuldig wanneer het Steiner weer is."
"Ach, ik hoor eindelijk de ambulance, die had er al veel eerder kunnen zijn. Ik hoop dat Harry nog zal leven."
De volgende ochtend bij Harry's begrafenis bracht Rudi de lijst aan Moshe. "Hier is de lijst die Avi me gaf. Ik denk dat je de namen wel zult herkennen." Wanneer hij de lijst bekeken heeft fronste Moshe zijn voorhoofd en zijn snelle bruine ogen vlamden. "Ze zijn het weer, zoals ik al dacht de neef van Steiner, Hans, aan het hoofd zoals gewoonlijk. We gaan het deze keer goed doen. Die groep hangt meestal uit bij de smederij aan de oostzijde van de vierde verdieping. Zeer geschikt voor wat we moeten doen. Rudi met groep 1 komen bij mij samen bij de trap in het noorden op de vierde verdieping om tien over vier in de middag. De school is dan uit, en zij hebben dan hun vergadering. De conciërge zal er op dat moment zeker niet zijn noch iemand van het personeel. Avi met groep 3 komen samen bij de zuid-trap en wachten in de buurt van de hoek naar de gang aan de oostzijde. Wacht op mijn fluitje. Ik wil Steiner. De groepen 2 en 5 wachten buiten het gebouw om voor de anderen te zorgen."
Die middag gaan zeven joodse tienerjongens het "verboden gebied" binnen. De vierde verdieping van de Weense Technische Hogeschool was "Judenrein" (vrij en schoon van Joden). Elke Jood, die het waagde zijn gezicht te laten zien, kon een zeer onaangenaam "welkom" verwachten met aanzienlijke gevolgen vanwege deze overtreding.
De muren van de vierde verdieping waren bedekt met vlaggen en spandoeken van de nazi-partij en de Hitler Jugend. Normaal gesproken was niemand, zelfs het personeel van de school, niet gerechtigd hier te komen zonder uitdrukkelijke toestemming van de bevelhebber van de Hilter Jugend. Maar dat "klein detail" kon de jongens van de Weens Joodse Defensie Groep niets schelen. Op de afgesproken tijd fluisterde Moshe, terwijl hij om de hoek van de gang gluurde, naar Rudi: "Daar zijn ze, zes van hen komen uit de smederij en ze zijn in uniform. Veiligheidshalve hebben ze lange messen bij zich, en het lijkt erop dat ze die in de smederij hebben vervaardigd. Twee weet."
De twee groepen van drie jongeren elk en Moshe begonnen rustig op de bende bruinhemden toe te lopen en gebruikten ze zo de tang tactiek. Rustig betraden zij hal van het oude schoolgebouw, met het doel de moord op Harry te wreken en hopelijk een einde te maken aan de terreur door de Hitler Jugend. Deze bende hield zich al meer dan een jaar bezig wandaden jegens hun klasgenoten en de buren. Deze zes waren slechts een klein deel van de bende, maar ze waren de leiders. De nazi-jongeren waren zo druk in gesprek over hun wrede plannen dat ze niet merkten dat de Joden dichterbij kwamen tot op het moment zij slechts een paar meter vandaan waren.
"Yo! Joodse honden! Deze etage is ons grondgebied van het schoolgebouw. In de naam van de Führer beveel ik jullie om te verdwijnen of anders zullen jullie boeten voor jullie misdaden." Toen ze zagen dat deze Joden niet van plan waren om als konijnen weg te rennen, riep hun leider, Hans Steiner, "Sieg Heil! "en trokken ze hun messen om de Joden aan te vallen.
Whoooosshhhhhhh whackkk, van ogenschijnlijk uit het niets wikkelen zich zwepen, gemaakt van stalen veren, rond de armen van de nazi-jongeren waardoor ze hun, nu nutteloos geworden lange messen, kletterend op de grond laten vallen. De bruinhemden draaien zich om en rennen ervan door.
"Grijp Steiner, laat hem niet gaan!" schreeuwde Moshe.
"Nee, nee, laat me gaan, ik heb niets gedaan. Ik heb je vriend niet uit het raam gegooid. Laat me alsjeblieft gaan. Kurt, Fritz, Friedrich waar zijn jullie. Jullie lafaards laten mij in de steek en in de handen van de Joden vallen. Ik zal jullie allemaal aangeven bij de luitenant-kolonel! Ik ben jullie kapitein en jullie moeten mij gehoorzamen! - Vuile Jood, laat me gaan"!
De bende gehoorzaamde de kapitein echter niet. In plaats daarvan renden ze als konijnen de trap af om te ontsnappen wat ook het lot zou zijn wanneer zij in de handen van Moshe en zijn zes kameraden zouden vallen. Maar er wachtte hen een verrassing. Terwijl Fritz, Friedrich, Kurt en de anderen snel naar de uitgang van de school renden, hielden drie van de joodse jongens de gevangen genomen kapitein van de Hitler Jugend, stevig vast. "Heh, heh, zie deze Bruinhemd eens kronkelen."
"Breng hem dicht bij het raam." Toen draaide Moshe zich om en sprak met kapitein van de Hitler Jugend met een harde gespannen stem. "Steiner, gisteren gooide je bende een joodse jongen op de derde verdieping uit het raam. Vanmorgen werd hij begraven."
"Juden Schweinhund. Ik beveel je, in naam de Führer, mij te laten gaan!"
"Zoals je wilt kapitein.""Jongens doe zoals hij zegt, laat hem gaan,.... Dit is voor Harry Klein! Am Yisrael Chai!"
Tegen die tijd was het gevecht bij de uitgang afgelopen. Moshe en zijn mannen waren al lang verdwenen voordat de politie kwam om, de ongelukkige val, van de kapitein van de lokale Hitler-Jugendbende, uit het raam van de vierde verdieping, te onderzoeken...
Ze verzamelden zich net op tijd voor de middag diensten in de synagoge. Avi fluisterde naar Moti, "Misschien zullen we voor tijdje rust hebben."
Als iemand gevraagd zou hebben naar hun verblijfplaats ten tijde van het voorval, dan hadden ze een alibi. Niemand heeft ooit iets gevraagd.
Ja, de Bruinhemden waren voor een lange tijd rustig, maar de Joden in Oostenrijk moesten maar al te zeer leren dat ervoor hen geen vrede bestond.
Wordt vervolgd
Geschreven door Yaakov Bar Nahman en vertaald uit het Engels door Jadied.
Bron: Revenge